Η ιστορία του 9ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών ξεκινά από το Σχολικό Έτος 1966-67. Λειτούργησε αρχικά στην περιοχή Ιλισίων ως τετρατάξιο δημοτικό σχολείο με την επωνυμία Δημοτικό Σχολείο Ιλισίων Α΄ Εκπαιδευτικής Περιφέρειας Αθηνών.
Αρχικά στεγάστηκε προσωρινά σε ιδιωτική μισθωμένη κατοικία επί της οδού Ηριδανού αριθμός 15 και στο σχολείο τότε φοιτούσαν 150 μαθητές και μαθήτριες.
Ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου με έγγραφό του στις 06/05/1968 και με δεδομένο την αύξηση των μαθητών, διεκδίκησε από τον τότε υπουργό Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων την ανέγερση Σχολείου σε οικόπεδο επί των οδών Μιχαλακοπούλου-Αλκμάνος-Μαιάνδρου και Δημητρέσσας που ανήκε στον Οργανισμό Αποχέτευσης Πρωτευούσης (Ο.Α.Π.). Το Υπουργείο Δημοσίων Έργων απέρριψε την πρόταση, ώστε να χαρακτηριστεί ο συγκεκριμένος χώρος σχολικός για την ανέγερση διδακτηρίου.
Ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου συνέχισε τις προσπάθειες και με έγγραφό του στις 07/06/1973 προς τον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων (Ο.Σ.Κ.), υπέδειξε άλλους ελεύθερους χώρους στην ίδια περιοχή για την ανέγερση διδακτηρίου.
Οι υποδεικνυόμενοι χώροι ήταν οι εξής:
α. Μιχαλακοπούλου και Αλυός
β. Τμήμα πέντε στρεμμάτων εκ του άλσους Συγγρού
γ. Νυμφαίου και Λαοδικείας έναντι Πλατείας Βραζιλίας και
δ. Μπιγλίστας και Ευφρονίου, όπου υπήρχαν αποθήκες του Υπουργείου Γεωργίας.
Στις 14/12/1976 ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων (Ο.Σ.Κ.) με την υπ΄ αριθμόν 1084/08-12-1976 συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου, αποφάσισε την πρόσκτηση του επιλεγέντος χώρου επί των οδών Μπιγλίστας και Ευφρονίου για την ανέγερση του 9ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών Α΄ Διεύθυνσης Π.Ε. Αθηνών.
Το έτος 1977 έγινε η ανέγερση του διδακτηρίου με τη μορφή που έχει σήμερα και το 1979 επί κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Καραμανλή και υπουργού Εθνικής Παιδείας Ιωάννου Βαρβιτσιώτη έγιναν τα εγκαίνια και συνεχίστηκε η εκπαιδευτική λειτουργία της Σχολικής Μονάδας στο νέο κτήριο.
Στη Σχολική Μονάδα λειτουργεί εσωτερικός κανονισμός σχολείου και οι μαθητές ενημερώνονται τακτικά σε θέματα σχετικά με την ασφάλειά τους , τους σεισμούς και την αντισεισμική προστασία.
Προωθείται η ομαδοσυνεργατική μάθηση μεταξύ των μαθητών και η ανταλλαγή ιδεών με τις παιδαγωγικές συναντήσεις μεταξύ των εκπαιδευτικών του σχολείου.
Τα παιδιά καθίστανται υπεύθυνα για τη μάθησή τους, και τα λάθη τους θεωρούνται διαγνωστικά εργαλεία, που βοηθούν τους εκπαιδευτικούς να βρουν νέους τρόπους για να συνδεθούν μαζί τους και να τα διδάξουν.
Βασική μας αρχή είναι το σχολείο να εκπαιδεύει τους μαθητές, έτσι ώστε να χρησιμοποιούν τη γνώση και τις δεξιότητές τους στον πραγματικό κόσμο του αύριο. Επίσης, οφείλει να εκπαιδεύει μελλοντικούς πολίτες με κοινωνικές ευαισθησίες και περιβαλλοντική συνείδηση.
Και τότε όπως και τώρα, εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές/τριες συνεργαζόμαστε για να προωθήσουμε την αρμονική λειτουργία της Σχολικής μας Μονάδας.
Η Διευθύντρια Ο Σύλλογος Διδασκόντων
Πολλά χαιρετίσματα από μαθητή τού σχολείου την εποχή που ήταν στην Ηριδανού. Τότε λεγόταν Σχολείου Αγίου Χαραλάμπου, τουλάχιστον έτσι το θυμάμαι (και έτσι το βρήκα στην αναζήτηση. Πήγαινα Β’ Δημοτικού το 1969-70 αν θυμάμαι καλά.
Ήταν λίγο περίεργα τα πράγματα, καθώς η αυλή ήταν εσωτερική, στον ακάλυπτο 2-3 σπιτιών (μονοκατοικιών;) με μία ανεμόσκαλα στη μέση, ποντίκια κλπ. Η τάξη μας ήταν η πρώτη αριστερά από την είσοδο (η Ε’ και ΣΤ’ στον 1ο όροφο) και, είχαμε δασκάλα από χωριό που έλεγε “το φως φωτάει” και, “το πουλί απολάει τ’ αυγό και το κλωσσάει”… Πώς να το ξεχάσω;
🙂